Vanaf jonge leeftijd bleek ik altijd hoog gevoelig te zijn geweest, ik was in staat om energieën feilloos op te pikken en anderen te zien voor wie ze in essentie zijn. Ik stond eveneens in contact met een andere werkelijkheid, wat heel normaal was in het Indische gezin waar ik opgroeide. Mijn grootmoeder leefde met de ‘spirits’ van haar voorouders en mijn overgrootmoeder die helderziend was, werd regelmatig opgezocht door de mensen uit het dorp voor advies en hulp. Thuis stond onze boekenkast vol met boeken over esoterie, spiritualiteit, astrologie en antroposofie. 

Ik realiseerde me niet dat mijn realiteit anders was dan die van anderen: als 3 jarige voerde ik gesprekken met mijn overleden oma onder de eettafel, zag ik verschijningen achter mensen of in de hoek van een kamer ( vaak overgegane familieleden), voelde ik het lijden in van anderen en verlichtte die als vanzelf en werd ik onverwachts naar plekken geleid waar ‘licht’ nodig was. Mijn onderwijzeres vertelde mij later, dat zij ‘probleem’ kinderen naast mij plaatste in de klas, opdat zij zich beter zouden voelen. Regelmatig kwam zij bij me staan om zich even ‘op te laden’ zoals zij dat noemde en ik vond dat allemaal best. Niet zo gek dat ik op latere leeftijd vaak vermoeidheid klachten ontwikkelde: ik wist niet hoe ik mijn eigen energie in balans kon houden, want ik voelde mijn grenzen niet. En als anderen zich beter voelden, everybody happy toch? Ik danste vrolijk en vrij door het leven en gunde dat iedereen, zo kwam ik vanzelf in een helpersrol. Echter door ‘schade en schande’ leerde het leven mij, dat ik eerst mijn eigen licht moest koesteren voordat ik anderen kon bijstaan.

(Lees Verder)